Η Κλεονίκη, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1967 στις 30 Ιουνίου, εορτή των Αγίων Αποστόλων. Σε ηλικία 8 ετών έγιναν έκδηλα τα συμπτώματα της μυοπάθειας. Λύγιζαν τα γόνατά της και έπεφτε κάτω εύκολα, είχε αστάθεια, κούτσαινε και πήγαινε τοίχο-τοίχο. Με πολύ κόπο πήγαινε στο σχολείο, έως ότου στην ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού, αφού πήγε μόνο δύο μήνες (στην αγκαλιά της μητέρας της), αναγκάσθηκε να σταματήσει… Επειδή όμως αγαπούσε πολύ τα γράμματα, συνέχισε να μελετάει στο σπίτι. Είχε μεγάλη ευχέρεια στο διάβασμα και πολύ καλή μνήμη.
Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, άρχισε να χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι μέχρι την κοίμησή της, είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα. Η μητέρα της την «συναρμολογούσε» κάθε μέρα, γιατί τα άκρα της ήταν πολύ χαλαρά, σαν… λυμένα. Επειδή είχε μυϊκή αδυναμία και ατροφία, την έδενε με μία ζώνη από τη μέση της, διότι αλλιώς έγερνε μπροστά και έπεφτε.
Όταν ήταν κλινήρης, δεν μπορούσε ούτε να γυρίσει από το ένα πλευρό στο άλλο ούτε να αλλάξει θέση. Αν τύχαινε να πέσει το χέρι της κάτω, δεν μπορούσε να το ανεβάσει και σε τέτοιες περιπτώσεις, εάν ήταν μόνη (και επειδή δεν ήταν απαιτητική να καλεί συνέχεια την μητέρα της γιά βοήθεια), έσκυβε και με τα δόντια τραβώντας το μανίκι της το ανέβαζε επάνω!! Το πλέον δραματικό ήταν ότι, δεν μπορούσε ούτε ένα έντομο να διώξει από πάνω της, ούτε ένα μυρμήγκι από τα ρούχα της. Όταν είχε έντονο κνησμό στα δάκτυλα των ποδιών, γιά να βρίσκει κάποια μικρή ανακούφιση, έβαζαν ένα κουβαδάκι με νερό στα πόδια της.
Η μητέρα της αφηγείται σχετικά:
«Ένα πρωινό, η Κλεονίκη θα ήταν περίπου δεκατριών ετών, χρειάσθηκε να λείψω (δεν είχαμε τότε αναπηρικό καροτσάκι). Την τακτοποίησα λοιπόν και έβαλα διπλωμένο ένα παπλωματάκι στο πλάϊ της ώστε να ξεκουράζει το χέρι της. Όταν έφυγα, η Κλεονίκη πήρε με τα δόντια της το παπλωματάκι, που ήταν από μεταξοβάμβακα και το έφερε στα γόνατά της, γιά να ξεκουρασθή. Όμως, λύγισε το κεφάλι της και έγειρε μπροστά, με αποτέλεσμα να βουλιάξει μέσα στο παπλωματάκι. Θα πάθαινε ασφυξία… Έστρεψε, όμως, με πολύ κόπο το κεφάλι της δίπλα, πήρε ανάσα και φώναξε, βοήθεια. Ήταν ανοικτή η μπαλκονόπορτα και την άκουσαν από απέναντι, ήλθαν, μα η εξώπορτα ήταν κλειστή. Πήγαν στο διπλανό διαμέρισμα, όπου επέρασαν ένα μικρό παιδί από τα κάγκελα, το οποίο τους άνοιξε την πόρτα και έτσι την έσωσαν. Όταν επέστρεψα, μας είπε ότι, αισθάνθηκε δύο φορές, έτσι που ήταν με γερμένο κεφάλι, ένα απαλό αεράκι να τη δροσίζει, και δεν μου παραπονέθηκε γιά τίποτε!
Μία άλλη φορά πάλι, έπεσε κάτω από το κρεββάτι της και δεν μπορούσε να σηκωθή από το πάτωμα… Όπως έπεσε, έτσι και έμεινε γιά αρκετή ώρα.
Οι δραστηριότητές της.
Η Κλεονίκη, ανέπαυε όσους είχαν την ευκαιρία, να την δουν και να συζητήσουν μαζί της! Ήταν πάντα με ένα φωτεινό χαμόγελο! Αυτό ήταν εξ άλλου και το χαρακτηριστικό της! Είχε πνευματική ωριμότητα, διότι εκαλλιέργησε τις έμφυτες αρετές της, με την μελέτη Εκκλησιαστικών κειμένων! Διάβαζε πολύ, ξενυκτούσε μάλιστα, γιά να τελειώσει ένα βιβλίο. Έλεγε, με την διάκριση που την ξεχώριζε, στη μητέρα της:
«Εγώ θα κοιμάμαι το πρωΐ, που εσύ έχεις τις δουλειές σου, γιά να μην σε ενοχλώ, και το βράδυ θα διαβάζω»!
Και πράγματι, είχε ένα κεράκι μέσα σε ένα γυάλινο κηροπήγιο, δίπλα στο κομοδίνο και διάβαζε την νύκτα. Γέμιζε η ψυχή της με το διάβασμα. Τί πατερικά βιβλία, τί βίους Αγίων, τί εγκυκλοπαίδειες!! Μελετούσε, επίσης, κοινωνικά θέματα, επιστημονικά, σύγχρονα άρθρα σε θέματα Βιοηθικής κ.λπ. Όταν κάτι την ενδιέφερε, κρατούσε σημειώσεις, γιά να το συζητήσει με ειδικούς! Της άρεσε η τελειότητα! Έκοβε σελίδες από ενδιαφέροντα άρθρα και τα συγκέντρωνε σε άλμπουμ. Έγραψε με ωραία, βυζαντινά γράμματα, τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου και αποσπάσματα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, και τα έκανε καδράκια, γιά να τα έχει κρεμασμένα στον τοίχο του δωματίου της! Στο Ψαλτήρι της, είχε γράψει στις πρώτες λευκές σελίδες: «Φύλαγέ με Κύριε, από τις παγίδες των δαιμόνων, διά των ευχών του Πνευματικού μου. Έλα Φως Αληθινό, έλα κρυμμένο μυστήριο, έλα αμάραντο στεφάνι, έλα Μόνε σε κάποιον άλλο που είναι μόνος»!
Αξιοποιούσε κάθε στιγμή του χρόνου της, γιά κάτι το δημιουργικό! Ήταν ακούραστο πλάσμα! Μπροστά της, οι υγιείς αισθάνονταν ανίκανοι και «τεμπέληδες»!
Ήταν αρχοντική ψυχή!!
Της άρεσαν τα αρμονικά φτιαγμένα σχέδια σε κεντήματα, τα ρούχα με ρομαντικά λουλούδια, το ωραίο, το εκλεπτυσμένο!
Παλαιότερα, που είχε κουράγιο, έκανε σελιδοδείκτες γιά εργόχειρο. Κεντούσε, και μάλιστα τα έσοδα από όσα πουλούσε, τα έστελνε στην Ιεραποστολή. Κάποτε, που δεν είχε δύναμη να περάσει την κλωστή με την βελόνα από τον καμβά, τραβούσε την βελόνα με τα δόντια! Δεν το έβαζε κάτω!
Στην προϊούσα εξέλιξη της ασθενείας της, η Κλεονίκη, είχε την δική της αντίδραση. Ήταν ολοκληρωμένη, έτοιμη γιά όλα, γιά κάθε δυσκολία. Ήθελε να είναι ενημερωμένη γιά την πορεία της ασθενείας της.
Είχε την έφεση να πραγματοποιεί ό,τι καινούργιο διάβαζε! Γιά παράδειγμα, παρήγγειλε από την Αμερική ένα ειδικό «εργαλείο» γιά να γυρίζει τις σελίδες των βιβλίων, κάτι σαν καλαμάκι, που στην άκρη είχε μία βεντούζα και από την άλλη ρουφούσε τον αέρα και έτσι γύριζε τις σελίδες των βιβλίων.
Την διέκρινε πνεύμα μαθητείας, γι’ αυτό και πίστευε έμπρακτα στην διά βίου μάθηση. Έμαθε Αγγλικά, Γερμανικά και γιά ένα διάστημα προσπαθούσε να μάθει Βουλγάρικα, γιατί είχε βοηθό μία ξένη κυρία από την Βουλγαρία!
Η πνευματική προσφορά της, προς τον πλησίον.
Όταν της εμπιστεύονταν, γνωστοί και φίλοι, τα προβλήματά τους, η Κλεονίκη δεν απαντούσε αμέσως. Μετά από λίγες μέρες, αναφερόταν στο θέμα αυτό με λίγα λόγια και πάντα μετρημένα. Έπρεπε να προσευχηθή και να σκεφθή, γιά να μιλήσει, αυτό όμως που έλεγε, το έλεγε με χαριτωμένο τρόπο! Πολλοί άνθρωποι, ακόμη και κληρικοί, ζητούσαν τις προσευχές της! Γιά μία περίπτωση, έκανε σε μία ήμερα 3.000 κομποσκοίνια! Άλλες φορές, γιά διάφορα προβλήματα, διάβαζε την Παράκληση της Παναγίας και άλλων Αγίων!
Ο Θεός, προτιμά να φανερώνεται μέσω των ταπεινών ανθρώπων, που ο κόσμος τους περιφρονεί, διότι, «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά» (Α’ Κορινθ. Α’ 27′)!!!
Κάποτε, περίμενε να έλθη η σειρά της γιά εξομολόγηση. Ο πνευματικός, μόλις είχε τελειώσει την εξομολόγηση κάποιας κυρίας, την οποία προέτρεψε να καθήσει δίπλα στην Κλεονίκη και να μιλήσουν. Πράγματι, αφού συνομίλησαν η κυρία είπε: «Τα προβλήματα τα δικά μου δεν είναι τίποτε, μπροστά σ’ αυτά που έχει αυτή η νέα χαμογελαστή κοπέλα…»!
Είχε μεγάλη πίστη μα και λογική!
Ήταν χωρίς συμπλέγματα, αυτό που λένε στην καθημερινή ζωή «κόμπλεξ», σχετικά με την κατάστασή της. Δεν ήθελε να την λυπούνται και ο τρόπος της ζωής της το έδειχνε. Δεν την άγγιζε ούτε η προσβολή, ούτε την έθιγε κάτι, ακόμη και όταν κάποιοι εκδήλωναν τα συναισθήματά τους, με απρεπή τρόπο και αδιάκριτα, λέγοντας: «Την καϋμένη…! Πώς το έπαθε…!» κ.τ.ό….
Είχε μία απάθεια μοναδική και δεν θύμωνε ποτέ! Όταν την «στενοχωρούσαν» με λόγια ή με υπονοούμενα, δεν τα φανέρωνε αλλού, τα κρατούσε μυστικά μέσα της, χωρίς όμως να συσσωρεύει στο υποσυνείδητó της απωθημένα, κακίες, αντιπάθειες και άλλα παρόμοια!!
Μία ημέρα, θέλησε να πάει με την μητέρα της στα γραφεία της εξωτερικής ιεραποστολής του ιατρού Παπαδημητρακοπούλου, κοντά στην Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης, και επειδή υπήρξε κάποια καθυστέρηση με το καροτσάκι, ο ταξιτζής έκανε φασαρία με ανάγωγο τρόπο… Η Κλεονίκη όμως δεν σχολίασε τίποτε, ούτε εξεδήλωσε παράπονο πικρίας, που της έδειξαν τέτοια συμπεριφορά!
Μία άλλη φορά, όμως, συνέβη ένας άλλος οδηγός ταξί, να τους φερθή με τέτοιο φιλότιμο, μέχρι που προσφέρθηκε να λαδώσει το καροτσάκι και ούτε τους πήρε χρήματα, παρά είπε: «Εγώ, πήρα την αμοιβή μου»!!
Με το παράδειγμα της, έδινε να καταλάβουν και οι άλλοι ότι, δεν έχει κανένα νόημα η κατάκριση. Έλεγε: «Αφήστε το. Μην το συζητάτε αυτό το θέμα, θα το ξεχάσετε…»!!
Έλεγε επίσης: «Το πρόβλημα δεν είναι γιατί είμασθε αυτό που είμασθε, αλλά πώς θα γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε. Και αυτό θα το πετύχουμε, αν ό,τι κάνουμε, το κάνουμε με τον Ιησού και την Χάρι Του, προσπαθώντας να βλέπουμε και να αγαπούμε με την καρδιά τον Ιησού»!!
Ήταν μία ξεχωριστή Προσωπικότητα ώριμου ανθρώπου, μα με το αστείρευτο χαμόγελο αθώου παιδιού!
Μία άλλη γνωστή της, που έζησε τα τελευταία χρόνια κοντά της εξυπηρετώντας την, αναφέρει:
«Περισσότερο εξηρτημένο πρόσωπο (αφού δεν μπορούσε ούτε το χέρι της να μετακινήσει, ούτε να αυτοεξυπηρετηθή) δεν γνώρισα, το οποίο να είναι συγχρόνως τόσο ανεξάρτητο και διψασμένο γιά δραστηριότητα! Δεν ήθελε να υστερεί σε τίποτε και πάντα ήταν απασχολημένη με κάτι. Τα χέρια της και τα πόδια της ήταν εξαρθρωμένα, θαρρείς και κρατιόνταν με νήματα από τον κορμό της. Όμως, πόση αξιοπρέπεια είχε στις καθημερινές στιγμές της (όταν την έλουζαν, όταν την άλλαζαν κ.τ.λ.)! Ήταν θαρρείς, φευγάτη από το σώμα της, χωρίς όμως να αδιαφορεί γι’ αυτό ή να ντρέπεται γι’ αυτό που ήταν. Δεν μας επέτρεπε να την δούμε με οίκτο. Ήταν εκλεκτική, τελειομανής, ετυμόλογη! Με τα χαριτωμένα πνευματώδη «αστεία» που έλεγε, δημιουργούσε ευχάριστη ατμόσφαιρα! Ήξερε να βγάζει από το πικρό, γλυκό! Μία φορά, κάτι κοπέλλες ανέλαβαν να την πάνε βόλτα με το καροτσάκι και επειδή ο δρόμος είχε λακούβες έγειρε και έπεσε κάτω και μάλιστα είχε μικροτραυματισμούς. Μετά, γελούσε με το πάθημά της και όταν ανέφερε το περιστατικό, το έλεγε σαν αστείο και γελούσε»!
Το διακόνημα της αγιογραφίας.
Η Κλεονίκη, με τα τόσα κινητικά προβλήματα, κατώρθωσε να αξιοποίηση τα έμφυτα χαρίσματα της και να επιδοθή στο διακόνημα της αγιογραφίας, έτσι που να φανερωθή (σε αυτήν την αδύναμη σωματικώς) η δύναμη του Θεού! Στο πρόσωπό της εφαρμόσθηκε, αυτό πού αναφέρει ο Προφήτης Ησαΐας: «Ἰσχύσατε, χεῖρες ἀνειμέναι καὶ γόνατα παραλελυμένα» (Ησαΐας ΛΕ’3′)!!!
Όπως αναφέραμε, τα χέρια της, ήταν εντελώς χαλαρά, σαν λυμένα… Και όταν της πρότεινε ο Πνευματικός της, να ασχοληθή με την αγιογραφία, εκείνη έκανε υπακοή, και με την ευλογία του, άρχισε να παρακολουθή αρχικά σχέδιο και μετά άλλα ειδικά μαθήματα (γιά τα ενδύματα, τα πρόσωπα των Αγίων,…) στο Ησυχαστήριο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης.
Με πολλή επιμονή αφοσιώθηκε στο έργο αυτό. Το 1993 απέκτησε ένα ηλεκτρονικό μηχάνημα (καβαλέτο), δωρεά πνευματικών αδελφών, το οποίο ήταν ειδικά κατασκευασμένο γιά τις ανάγκες της Κλεονίκης.
Πάντα, πριν αρχίσει το έργο της, διάβαζε μία προσευχή, που την είχε γραμμένη πάνω-δεξιά στο πλαίσιο. Στην συνέχεια, καθισμένη πάντα στο αναπηρικό καροτσάκι της, έβαζε στο κασετόφωνο την Παράκληση του εκάστοτε Αγίου ή Αγίας που αγιογραφούσε και λέγοντας παράλληλα την ευχή, ξεκινούσε την αγιογραφία!
Κάποιες φορές, όπως μας είπε η μητέρα της, πάγωναν τα δάκτυλά της, ξύλιαζαν και δεν μπορούσε να τα κινήσει και της έπεφτε κάτω το πινέλο. Τότε τα ζέσταινε η μητέρα της με την αναπνοή της, και της ξανάδινε το πινέλο, γιά να συνεχίσει. Και στις αναποδιές, δεν της έλειπε το χιούμορ. Κάποτε, μετά το χρύσωμα που έκανε σε κάποια εικόνα, έπεφταν ψήγματα χρυσού στην ποδιά της και έλεγε στην μητέρα της: «Είδες τί χρυσό κορίτσι έχεις;»!
Αξιώθηκε να αγιογραφήσει περισσότερες από 50 εικόνες, του Κυρίου, της Θεοτόκου και διαφόρων Αγίων. Σε μία αγιογραφία είχε γράψει κάτω από την εικόνα: «Κύριε, κάθε μου έργο να αρχίζει με Σένα και να τελειώνει σε Σένα» (στάρετς Αντώνιος)!!
Μετά από πρόσκληση του Σωματείου “Άγιος Χριστοφόρος” (το οποίο και παρείχε βοήθεια σε μυοπαθή παιδιά), πήγε επί τρία συνεχόμενα έτη, τους καλοκαιρινούς μήνες, στην Παιανία Αττικής, όπου μετέδωσε σε παιδιά με κινητικά προβλήματα, τις γνώσεις και την εμπειρία της, γιά την τέχνη της αγιογραφίας.
Τον Απρίλιο του 1997, μετά από εισήγηση του κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Νικολάου Ματσούκα, έγινε έκθεση έργων της, στη Θεολογική Σχολή! Μάλιστα, η ίδια μίλησε στα εγκαίνια, χωρίς προετοιμασία, σε φοιτητές και καθηγητές, και παρών ήταν και ο τότε Πρύτανης κ. Μιχαήλ Παπαδόπουλος. Μεταξύ άλλων είχε πει: «Όταν πέφτουμε, να στηριζόμασθε στον Βράχο της Πίστεως, και αυτός ο Βράχος είναι ο Χριστός μας και ο πνευματικός μας»! Μετά την έκθεση και την ομιλία, έλεγαν: «Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτό πού ζήσαμε!».
Ζωγράφισε ακόμη τον στρατηγό Μακρυγιάννη και έγραψε δίπλα από το πορτραίτο του τα εξής: «Χωρίς αρετή και πόνο εις την Πατρίδα, την Πίστη και την Θρησκεία, Έθνη δεν υπάρχουν»!
Τιμήθηκε με τέσσερα βραβεία από εκθέσεις αγιογραφίας. Ένα ποσόν από τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων της, το έστελνε στην Ιεραποστολή της Αφρικής (όπως έκανε παλαιότερα, πού κεντούσε και έκανε εργόχειρα με χάντρες, σταυρούς μικρούς, σελιδοδείκτες, τσαρουχάκια κ.τ.λ.)!
Την χαρακτήριζε η τάξη και η νοικοκυροσύνη! Όλα στο γραφείο της ήταν καταχωρημένα με ευταξία! Γιά παράδειγμα, είχε ένα ημερολόγιο, όπου κατέγραφε λεπτομερώς όλα τα βιβλία της βιβλιοθήκης της, πού ευρίσκεται το καθένα, σε ποιό ράφι-συρτάρι! Όλα ήξερε που ευρίσκονται, με ακρίβεια! Στην πρώτη σελίδα αυτού του ημερολογίου έγραφε: «Κάνε Κύριε, όσα κάνω, διαβάζω και γράφω, διαλογίζομαι και σκέπτομαι, να είναι γιά την δόξα του Ονόματός Σου!» (στάρετς Αντώνιος).
Καθημερινή άρση του σταυρού της.
Στο εαυτό της εφάρμοζε πάντα το Αγιογραφικό: «Πάντα ποιεῖτε χωρὶς γογγυσμῶν καὶ διαλογισμῶν, ἵνα γένησθε ἄμεμπτοι καὶ ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης, ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ» (Φιλιππ. Β’ 14-15′)!!!
Με την πάροδο του χρόνου, λόγω της προϊούσης πορείας της ασθενείας της, ή Κλεονίκη παρουσίαζε περισσότερες κινητικές δυσκολίες. Κάποτε, αυτό επιδρούσε και στην ψυχολογική της κατάσταση. Αν και είχε υπομονή, ως άνθρωπος όμως, είχε και τις δυσκολίες της, ιδίως όταν χρειαζόταν να λείψει η μητέρα της, και τότε φοβόταν.
Σε μία δύσκολη περίπτωση όπου πονούσε πολύ, επικαλέσθηκε τρεις φορές τον Πνευματικό της λέγοντας: «Αχ! Πάτερ που είσαι;».
Την επομένη ημέρα, εκείνος τηλεφώνησε και ήλθε να την επισκεφθή.
Έλεγε η μητέρα της:
«Τις δύσκολες ημέρες, όταν είχε επιδείνωση η κατάστασή της, μου ζητούσε να μην την αφήσω να κοιμηθή, πάνω από δύο ώρες, γιατί αισθανόταν ότι, κόβεται η αναπνοή της. Εγώ από την άλλη, έσκυβα πάνω της γιά να αφουγκρασθώ την αναπνοή της.
Πολλές νύκτες, ξημερωνόμασταν άγρυπνες, γιατί πιανόταν το σώμα της, πονούσε όλο, ήθελε να της γυρίζω τα πόδια στο άλλο πλευρό, δεν την χωρούσε το κρεββάτι, που το έβλεπε σαν κάτι που της έφερνε μόνο πόνο… Ήθελε να αλλάζει δωμάτιο και δεν ησύχαζε. Ένα βράδυ, ήταν άρρωστη, είχε κολλήσει από έμενα οξεία βρογχίτιδα, ξενυκτήσαμε και οι δύο, είχε πυρετό και βήχα. Από τις 10 το βράδυ ως τις 6 το πρωί δεν κλείσαμε μάτι ούτε λεπτό. Από το κρεββάτι την έβαζα στον “γερανό”, έχοντας τους ιμάντες στις μασχάλες και στους μηρούς, και από το καρότσι πάλι στο κρεββάτι. Τί άσκηση πνευματική, λέω τώρα, ήταν εκείνη την νύκτα! Έτρεχαν τα μάτια μου δάκρυα και είπα: “Θεέ μου, δεν μπορώ άλλο…”. Αυτό ήταν. Μαχαίρι! Σταμάτησε, ησύχασε από τότε, έγειρε και κοιμήθηκε. Ήταν φαίνεται και αυτό στο πρόγραμμα του Θεού. Από τότε, έκανα 7 χρόνια να αρρωστήσω»!!
Οι δοκιμασίες και η ευεργετική επίδραση του παραδείγματός της:
Το παράδειγμα ζωής της Κλεονίκης έκανε πολλούς, να αναζητούν την συντροφιά και τις συμβουλές της, γιά τα προβλήματά τους. Μερικοί από αυτούς μας είπαν:
«Μετά από μιά συνάντηση μαζί της έφευγες γεμάτος και λέγοντας: “Mα τί σοφά λόγια λέει αυτό το κορίτσι;!”»!
Δεν έφευγες ποτέ θλιμμένος από κοντά της, γιατί η ίδια ήταν πάντα με χαρούμενο πρόσωπο! Ούτε μιά στιγμή δεν σου έδινε την εντύπωση, ότι επιθυμούσε να είναι κάτι άλλο από αυτό που ήταν! Ιδίως εθαύμαζες την έλλειψη από μέρους της, κάθε βαρυγκώμιας! Λαμποκοπούσε από ομορφιά, με το χαμόγελο που ήταν το περίσσευμα της αγάπης, από τον πλούτο της ψυχής της!
Είχε πει κάποτε η ίδια: «Ο Θεός από πολλή αγάπη με έκανε έτσι, γιατί αλλιώς, ίσως να ήμουν σε άλλο δρόμο…»!
Είχαν επισκεφθή τον Άγιο γέροντα Παΐσιο, στην Σουρωτή μαζί με την Ιωσηφίνα (βλέπε: dromokirix), το 1988. Ο γέροντας ήλθε και κάθησε μέσα στο αυτοκίνητο, με το οποίο είχαν μεταφέρει τα δύο ανάπηρα κορίτσια, τα σταύρωσε με τον Σταυρό Του και είχε συζήτηση μαζί τους, γιά την αρχοντική αγάπη του Θεού! Ενώ σε κάποια άλλη μετέπειτα επίσκεψη είχε πει ο Άγιος Παΐσιος:
«Κλεονίκη! Θα σε βλέπουμε από μία γωνία στον Παράδεισο!».
Στο βιβλίο «Λαϊκό Λειμωνάριο» αναγράφεται:
«Είναι μιά κοπέλα παράλυτη, που την πηγαίνουν στην Εκκλησία με το αναπηρικό καροτσάκι. Αυτή ζει έντονα την Χάρη του Θεού και παρά την καθήλωσή της φωτίζεται το πρόσωπό της και ακτινοβολεί. Μιά ημέρα είπε στον Πνευματικό της: “Φοβάμαι πάτερ, μήπως γίνω καλά και χάσω τη Χάρη του Θεού. Καλλίτερα να είμαι ανάπηρη”»!!
Στο βιβλίο «Πτωχοί το πνεύματι», γράφει ο πατήρ Ιωαννίκιος:
«Μιά κοπέλα, ζει θαυματουργικώς, με την ασθένεια της μυοπάθειας. Θαυμάζει κανείς, το θαύμα της Πίστεως. Ζει με το χαμόγελο, με αξιόλογη επίδοση αγιογραφεί, ενώ μετά δυσκολίας κρατά και στηρίζει το πινέλο. Κάποτε, κεντούσε γιά να βοηθήσει την εξωτερική Ιεραποστολή στην Αφρική»!
Όταν την πήγαν στον Άγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη, ήταν περίπου δεκατριών ετών. Κατά την Μεγάλη Είσοδο, την ξάπλωσε η μητέρα της κάτω, γιά να περάσουν τα Άγια από πάνω της. Μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ήλθε ο Ιερέας κοντά της και ταρακούνησε το καροτσάκι της λέγοντας: «Κλεονίκη! Αν ήξερες τί κρύβει το καρότσι σου!»!
Η Κοίμηση της.
Τoν τελευταίο καιρό, αγιογραφούσε περίπου μισή ώρα και μετά σαν να προαισθανόταν κάτι, έλεγε στη μητέρα της: «Προσπάθησε, να τελειώσεις τις δουλειές σου, γιατί σε λίγο καιρό δεν θα μπορείς να φύγεις από κοντά μου».
Σε μία γνωστή της, είπε:
«Εγγύς ο καιρός»!
Επειδή οι πνεύμονές της δεν λειτουργούσαν καλά, λόγω της αδυναμίας των αναπνευστικών μυών, γινόταν κατακράτηση του διοξειδίου του άνθρακος, και της έφερνε ζάλη και λιποθυμίες… Δεν γινόταν και καλή οξυγόνωση του εγκεφάλου, και γιά πρώτη φορά άρχισε να ξεχνάει, αυτή πού είχε τόσο καλό μνημονικό. Δύο εβδομάδες πριν το τέλος, δεν αισθανόταν καλά και έλεγε στην μητέρα της: «Μαμά, έλα να φωνάξουμε δυνατά το “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”!» και εκείνη φώναζε πιο δυνατά από την μητέρα της!
Σε λίγο, είχε δυσκολία στην αναπνοή, μελάνιασαν τα χείλη της, ενώ γύρισαν τα μάτια της και τότε έπαθε καρδιακή ανακοπή. Με το αυτοκίνητο, που ωδηγούσε ο άντρας της αδελφής της, έτρεξαν στο Νοσοκομείο, ενώ καθ’ οδόν η αδελφή της, της έκανε τεχνητές αναπνοές. Στο «Παπανικολάου» μεταφέρθηκε αμέσως στην εντατική, έγινε διασωλήνωση και έμεινε έτσι 15 ημέρες.
Εκοιμήθη Κυριακή απόγευμα της 5ης Ιουνίου 2005!
Ο Πνευματικός της είπε: «Να την επικαλείσθε την Κλεονίκη»! Ενώ στην κηδεία της, διάβασε και ανέλυσε τον 118 ψαλμό (Άμωμο).
Μιά γνωστή της την είδε, την ημέρα της κοιμήσεώς της, χωρίς να γνωρίζει ότι είχε τελειωθή, να ανεβαίνει ψηλά μέσα σε φως, μέσα σ’ ένα λευκό φέρετρο και να χαιρετάει χαρούμενη! Άλλοι οικείοι και γνωστοί, την έβλεπαν σαράντα ημέρες μετά την κοίμησή της με αισθητό τρόπο, να τους χαμογελά, όπως όταν ήταν κοντά τους! Η αδελφή της, την άκουσε να την φωνάζει με το όνομά της, και η μητέρα της ανέφερε ότι, αισθάνθηκε την παρουσία της, σε ένα προσκύνημα, στους Αγίους Τόπους!
Η αρετή της Κλεονίκης φάνηκε έμπρακτα στην σύντομη ζωή της! Εάν τα τελευταία λόγια, που λέει κάποιος πριν πεθάνει, αποτελούν την πλέον πολύτιμη και αξιοσέβαστη παρακαταθήκη του, ας θυμόμασθε την τελευταία παράκληση τής Κλεονίκης: «Έλα να φωνάξουμε δυνατά, το: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”!»!!
Το είδαμε εδώ: www.dromokirix.gr/2022/02/blog-post_124.html
Πηγή: «Γίνονται Θαύματα Σήμερα;» – Εκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»