Την Κυριακή (26/01/2025) πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο “Αμαλία”, η ετήσια εκδήλωση του Συνδέσμου Ορθοδόξων Γυναικών Ευρώπης με την ευκαιρία της κοπής της βασιλόπιτας.
Την πίτα ευλόγησαν ο ιεροκύρηκας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς π. Αθανάσιος Παπασταύρου και ο ιερέας – ιατρός αναισθησιολόγος π. Γεώργιος Ρουσάκης.
Ο κος. Αντώνης Τσαγκαρόπουλος Ιατρός – νευρολόγος, Επιμελητής Νευρολογικής Κλινικής 251 ΓΝΑ και επιστημονικός συνεργάτης του Metropolitan General, ήταν ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης.
Ομιλία : “ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΜΑΣ ΠΗΓΗ ΑΓΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ”
α) Φέρτε, παρακαλώ, την εικόνα ενός νεογέννητου παιδιού στο μυαλό σας. Γεννιόμαστε άγγελοι, χωρίς προβλήματα, χωρίς έννοιες, χωρίς μέριμνες. Και πώς γινόμαστε;
β) Σήμερα επικρατεί μια διάχυτη γκρίνια, μιζέρια εκνευρισμός, θυμός. Παρατηρείτε τον κόσμο στο δρόμο. Οι περισσότεροι σκυθρωποί, μελαγχολικοί, άλλοι αγριεμένοι, θυμωμένοι, κατηφείς. Γενικά όλοι είναι ευέξαπτοι και με το παραμικρό αντιδρούν. Σπανίζουν τα ήρεμα και γελαστά πρόσωπα, οι άνθρωποι με ελπίδα, με ενθουσιασμό, με διάθεση για αγώνα. Καθημερινά γίνομαι αποδέκτης προβλημάτων δυσεπίλυτων ή όχι, δοκιμασιών, παραπόνων, θλίψης, στενοχώριας, αντιδράσεων άγχους.
Άγχος: Είναι ένα υποκειμενικό συναίσθημα ανησυχίας, αόριστου φόβου, ή κακής προαίσθησης και συνοδεύεται από πλήθος ψυχιατρικών και σωματικών συμπτωμάτων: Συνήθως το άγχος εμφανίζεται με ψυχιατρικά συμπτώματα όπως ανησυχία και ανυπομονησία, αίσθημα αόριστου φόβου και αγωνίας, νευρικότητα, διάσπαση προσοχής, δυσκολία στη συγκέντρωση, διαταραχές μνήμης, αίσθημα, μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας, διαταραχές ύπνου. Συχνά προκαλεί σωματικά συμπτώματα, οπότε έχουμε τη σωματοποίηση του άγχους όπως: δύσπνοια, αίσθημα πνιγμού ή κόμβου στο λαιμό, πόνο στο στήθος, αίσθημα παλμών, ή αρρυθμίες, λιποθυμική τάση, αρτηριακή υπέρταση, ζάλη, ίλιγγο, ναυτία, κεφαλαλγίες, διαταραχές όρασης, τρόμο, αστάθεια, εφιδρώσεις, κινητική ανησυχία, αδυναμία, ανορεξία, κόπωση, κοιλιακά άλγη, σφίξιμο στα χέρια, τους ώμους και την κάτω γνάθο, παραισθήσεις και άλλα. Σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζεται δυσανάλογα αυξημένο, σε σχέση με την αντικειμενική δυσκολία της κατάστασης και αυτό είναι το παθολογικό άγχος, όπου το άτομο αντιλαμβάνεται τον κόσμο σαν άκρως επικίνδυνο και τον εαυτό του σαν άκρως ευάλωτο. Αντιλαμβάνεται κίνδυνο εκεί που δεν υπάρχει ή μεγαλοποιεί τον ήδη υπάρχοντα. Άλλοι νοιώθουν ότι καταρρέουν, ότι θα χάσουν το μυαλό τους.
Μορφές άγχους: Εργασιακό (απόδοση- εξέλιξη- σχέση με προϊστάμενο και συναδέλφους), Οικονομική κατάσταση, Υγεία, Οικογένεια, Πνευματικό άγχος (να μη λυπήσουν τον Θεό). Σίγουρα, είναι προβλήματα, αλλά συνήθως το άγχος προέρχεται από τη ματαίωση των σχεδίων, του προγράμματός μας, του θελήματός μας. Δεν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε ποτέ. Δεν θέλουμε ποτέ να θυσιάσουμε κάτι από το πρόγραμμά μας, ή τη βολή μας. Ο,τιδήποτε διαφορετικό προκύψει στη ζωή μας, από αυτό που έχουμε βάλει στο νου μας, δεν είναι αποδεκτό και επομένως μας αγχώνει ή μας φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης με τους άλλους.
Παραδείγματα: Ας θυμηθούμε τι γίνεται σ’ ένα μποτιλιάρισμα, τί γίνεται όταν βιαζόμαστε και όλα έρχονται ανάποδα και παρατηρείται και συνδυασμός προβλημάτων (εκείνη την ώρα θα γίνει η ζημιά, θα χτυπήσει το τηλέφωνο, συγχρόνως ίσως και το κινητό και ίσως όχι για καλό… Μια ζημιά, λίγο παραπάνω δουλειά, μια απώλεια, ένας πονοκέφαλος, μια αρρώστια, μια αποτυχία, χάσαμε το λεωφορείο ή μια ευκαιρία και βαφτίσαμε αυτή τη μέρα μαύρη. Από την άλλη μεριά, ακολουθώντας το θέλημά μας, την ατομική επίτευξη στόχων, το ατομικό βόλεμα, την ψυχαγωγία ή ανάπαυση χάνεται η επαφή και επικοινωνία στην οικογένειά… Σε μερικές σύγχρονες οικογένειες οι άνθρωποι δεν ζουν, ίσως ούτε καν διαμένουν, απλά περνούν κάποιες ώρες σε ένα κοινό χώρο που κατ’ ευφημισμό λέγεται “σπίτι”. Δεν αναπνέουν ατμόσφαιρα οικογένειας. Δεν συναντώνται σα μέλη της. Διασταυρώνονται ως εμπόλεμοι σε “Κέντρο διερχομένων”. Και έχουμε σπίτια που στέκονται συμβατικά, ή που διαλύονται, γιατί ζουν παράλληλους βίους το ζευγάρι ή τα παιδιά, χωρίς κανένα σημείο επαφής ή συνάντησης. (παράδειγμα: Ο ένας φοβάται τον άλλον- μηδενική επικοινωνία). Πολλοί επισκέπτονται Νευρολόγο, Ψυχολόγο ή Ψυχίατρο λόγω ενός έντονου stress, που προκύπτει από τον τρόπο ζωής. Επισκέπτονται τον ειδικό, συνήθως, για να πάρουν μια «μαγική» λύση, ή ένα χαπάκι που θα τα διορθώσει όλα! Δεν επισκέπτονται τον ειδικό για να τους δώσει οδηγίες τί πρέπει να κάνουν. Δεν θέλουν να κάνουν κάτι οι ίδιοι- δεν θέλουν κάτι ν’ αλλάξουν. Ν’ αλλάξουν τα πάντα, οι άλλοι, με ένα μαγικό τρόπο. Αυτό θέλει η εποχή μας, την εύκολη λύση. Φταίει και που η εποχή μας, είναι των ηλεκτρονικών ευκολιών, που σχεδόν όλα ταχτοποιοποιούνται και ρυθμίζονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Ζητάνε βοήθεια για κόντρες εντός ή εκτός οικογένειας που δημιουργούν μια δυσάρεστη κατάσταση, μια ταραχή και αναστάτωση και θέλουν ο γιατρός να παίξει ένα ρόλο διαιτητή. Δεν θέλουν να πάρουν συμβουλή να κάνουν υπομονή, αλλά έχουν την ανάγκη κάποιος να τους δικαιώσει (επιθυμούν ν’ ακούσουν ότι έχουν δίκιο κι ας πάρουν τελικά και το χαπάκι που θα τους ηρεμήσει). Ένα Xanax, Lexotanil, Tavor, ή κάποιο αντικαταθλιπτικό. Αλλά αυτό είναι η λάθος εκκίνηση. Ξεκινάμε από λάθος και βέβαια δεν καταλήγουμε τελικά σωστά. Κακά τα ψέμματα. Η ψυχική ηρεμία και γαλήνη δεν κερδίζεται με φάρμακα (με φάρμακα απλώς καταστέλλεται η υπερένταση ή οι ψυχωσικές εκδηλώσεις). Η ψυχική ηρεμία και γαλήνη κατακτιέται με πολύ αγώνα και ενίοτε με πόνο καθόλη τη διάρκεια της ζωής. Σήμερα, ακόμα και πνευματικοί άνθρωποι διακρίνονται από άγχος νευρικότητα, ευερεθιστότητα, ανασφάλεια και κυνηγούν τις βιοτικές μέριμνες με στόχο την επιτυχία, την ευτυχία, την απόλαυση, την ανάπαυση, την ηρεμία, τις ήσυχες διακοπές και πολλά άλλα. Οι περισσότεροι από εμάς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είμαστε απαιτητικοί, πολύ απαιτητικοί, από τους άλλους βεβαίως. Θέλουμε όλα να πηγαίνουν καλά, κατά το θέλημά μας, να μη βγούμε από το πρόγραμμά μας, να μη χάσουμε τις ανέσεις μας, να μην κουραστούμε, να μην έρθουν δυσκολίες και φουρτούνες στη ζωή, να μην πονέσουμε. Όσο, όμως, δεν θέλουμε να χάσουμε την καλοπέραση και τις ανέσεις μας, όσο δεν θέλουμε να χαλάσουμε το πρόγραμμά μας και όσο θέλουμε ν’ αποφύγουμε τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες αυτής της ζωής και έχουμε παράπονα και γκρίνια, τόσο τα πράγματα θα μας έρχονται ανάποδα. Το περίεργο, όμως, είναι ότι αυτό το κυνηγητό δεν σταματά ποτέ. Γίνεται ένας φαύλος κύκλος που δεν τελειώνει. Για να βγούμε από τον φαύλο αυτόν κύκλο, πρέπει να ξεπεράσουμε κάποια όρια, τα όρια του εαυτού μας. Σωματικά και ψυχικά. Η υπέρβαση τέτοιων ορίων, συνοδεύεται από μεγάλες επιτυχίες και θαυμασμό.
Θα σας δώσω κάποιες εικόνες:
1) Αθλητές στίβου- όρια- παγκόσμια ρεκόρ. Επιτυχίες ενάντια στην ανθρώπινη φύση στις συνήθεις δυνατότητες του ανθρώπου.
2) Ιπτάμενοι μαχητικών αεροσκαφών, ή βατραχάνθρωποι, ή αστροναύτες. Άνθρωποι που ξεπέρασαν τις δυνατότητες τους και το βόλεμά τους.
3) Ασκητές και Άγιοι… (όχι μόνο μακριά από τον κόσμο, αλλά, ίσως και δίπλα μας).
Είναι αυτοί που ακτινοβολούν την ειρήνη του Θεού, τη γαλήνη, την ηρεμία. Είναι αυτοί που ακτινοβολούν αυτό που έχουν: τη Χάρη του Θεού. Αυτή η Χάρη του Θεού, είναι που αισθανόμαστε και νιώθουμε ότι μας ηρεμεί όταν βρεθούμε κοντά τους. Είναι αυτοί που μιμούνται τη σιωπή του Κυρίου κατά τη δίκη και το μαρτύριο Του. Είναι αυτοί που εμβαθύνουν στο μαρτύριο και την υπομονή του Ιώβ! Κι ενώ τους θαυμάζουμε και τους παραδεχόμαστε, δεν προσπαθούμε να τους μοιάσουμε. Η δικαιολογία εύκολη: άλλες εκείνες οι εποχές, άλλο το μοναστήρι κι άλλο η Αθήνα, εμείς έχουμε αδύνατη φύση, έχουμε ελλείψεις, έχουμε καταβολές και αδυναμίες.
Ο καθένας μας έχει το χαρακτήρα του:
Ο ένας λέει ότι είναι εσωστρεφής, απορροφημένος στις σκέψεις του, αγχώδης, τελειομανής και πολύ εύθικτος, υπερευαίσθητος και όταν «φορτώσει» πολύ, έχει έκρηξη θυμού.
Ο δεύτερος, αντίθετα έχει πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του, είναι οργανωτικός, ψύχραιμος, με πολλή αυτοπεποίθηση και ορμητικότητα, αλλά αρκετά ανυπόμονος. Θεωρεί τους άλλους τεμπέληδες, καιροσκόπους, υποδεέστερους, είναι ευερέθιστος και αν χάσει την ψυχραιμία του, αλοίμονο!
Ο άλλος είναι ασταθής συναισθηματικά ή κυκλοθυμικός και αν μεταπέσει από την αισιοδοξία στη γκρίνια φουντώνουν τα νεύρα του.
Άλλος είναι παραπονιάρης, δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, στενοχωριέται και απογοητεύεται εύκολα, συνεχώς αλλάζει γνώμες και αποφάσεις και με τον εγωισμό του αναστέλλει κάθε καλή προσπάθεια. Υποφέρει ο ίδιος, υποφέρουν και οι γύρω του.
Άλλος, όσο είναι καλά, με τις ευκολίες και τις ανέσεις του, λίγο θυμάται τον Θεό για να Τον ευχαριστήσει και να Τον δοξολογήσει. Λίγο τον απασχολεί η δυστυχία της διπλανής πόρτας. Λέει «ο καημένος», αλλά μέχρι εκεί. Είναι αναπαυμένος στη φιλαυτία του, μέχρι να ξεσπάσει η φουρτούνα στη δική του ζωή, οπότε χάνει την πλαστή ηρεμία του, αποδιοργανώνεται, γονατίζει ψυχικά.
Άλλος πάλι είναι τακτικός στα θρησκευτικά του καθήκοντα και πολύ ευγνώμων στο Θεό, όσο οι ανέσεις του και η ζωή του οικογενειακά και επαγγελματικά πηγαίνουν καλά. Μέχρι εκεί. Επιφανειακά. Τον ευχαριστεί που ο Θεός του χαρίζει υγεία, καλό όνομα στην κοινωνία, καλά παιδιά, οικονομική άνεση.
Αλλά τί κοινό έχουν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες;
Ρωτήσανε κάποτε τον Άγιο Παϊσιο «γιατί σήμερα οι άνθρωποι νευριάζουν τόσο εύκολα»; Και τους απάντησε: «Τώρα και οι μύγες νευριάζουν! Έχουν πείσμα, θέλημα!…Παλιά, αν τις έδιωχνες, έφευγαν. Τώρα, επιμένουν…».
Ο Άγιος Παϊσιος απάντησε με πολύ χιούμορ, ποιό κοινό γνώρισμα έχουν οι προαναφερόμενοι χαρακτήρες. Τη φιλαυτία και τον εγωισμό. Αυτά κρύβονται πίσω από το θέλημα και το πείσμα. Σίγουρα όλοι μας έχουμε στοιχεία από διάφορες κατηγορίες. Το σίγουρο επίσης είναι ότι όλοι έχουμε την ίδια βασική πληγή, τον εγωισμό μας, το θέλημά μας, στο οποίο αν προσκρούσει στο θέλημα του διπλανού μας (συζύγου, παιδιού, συναδέλφου, γείτονα) είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν νεύρα και συγκρούσεις. Αν θέλουμε ν’ απαλλαγούμε από το άγχος και τις συγκρούσεις που έχουν να κάνουν με τις ενδεχόμενες ιδιαιτερότητες των άλλων, είτε με τις ποικίλες αναποδιές, δοκιμασίες, απρόβλεπτα γεγονότα πρέπει να το σκεφτούμε καλά, ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτό τον πλανήτη, ώστε τα πάντα να υπηρετούν τα δικά μας συμφέροντα, δεν είναι εδώ ο Παράδεισος. Και όλα είναι εν γνώσει του Παντοδύναμου Θεού. Η λύση του προβλήματος είναι να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, τον εγωισμό μας, το θέλημά μας. Αυτό θα το καταφέρουμε με αμοιβαία κατανόηση, με σεβασμό στην κόπωση, το πρόγραμμα, τις απόψεις, το θέλημα και τις δυσκολίες του άλλου. Το θέλημα του δικού μου ανθρώπου να γινει θέλημά μου… μακάρι!
Κατανόηση είναι η συμμετοχή στις σκέψεις και τον τρόπο που σκέπτεται ο άλλος. Η διείσδυση στη βαθύτερη ουσία και στον πυρήνα της προσωπικότητάς του και αφορά την ουσιαστική επικοινωνία.
Ο καθένας απέναντί μας, έχει την προσωπικότητά του, το χαρακτήρα του, τις σκέψεις του, τις δοκιμασίες του, το πρόγραμμά του. Οπότε, πρέπει να προσέχουμε πόσο τον φορτώνουμε με τα δικά μας, ή πόσο δεν τον ξεφορτώνουμε στα κοινά… (ο Άγιος Παΐσιος, όταν ερωτήθηκε ποιός θα κάνει τις δουλειές του σπιτιού, απάντησε: «όποιος ευκαιρήσει»).
Είναι γεγονός, εφόσον δεν ζούμε στον Παράδεισο, ότι καθημερινά θα υπάρχουν δυσκολίες και προβλήματα, πολλές φορές δυσεπίλυτα και καλό είναι να είμαστε σε ετοιμότητα και να τα περιμένουμε κατά το «ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην», (Ψαλμ. 118, 60).
Επίσης να συγκρίνουμε τις δυσκολίες και δοκιμασίες μας, με τα πολύ σοβαρότερα προβλήματα των άλλων. Αυτή είναι η αντιμετώπιση των δυσκολιών της καθημερινότητας, από τον ταπεινό άνθρωπο, ο οποίος αρνείται τον ορθολογισμό, την τετράγωνη λογική που επιβάλλει ο εγωισμός και το θέλημά του και κάνει θέλημά του, το Θέλημα του Θεού! Κάνει αυτό που θέλει ο Θεός, γιατί αγαπάει τον Θεό και Τον εμπιστεύεται. Αρνείται το «ίδιον θέλημα και κάνει πράξη το «… γενηθήτω το θέλημά σου…», που λέμε καθημερινά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αυτό μας δίδαξε ο Κύριος και με το παράδειγμά Του: «και προελθών μικρόν έπεσεν επί πρόσωπον αυτού προσευχόμενος και λέγων. πάτερ μου, ει δυνατον εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο. πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως σύ» (Ματθ. κστ, 39) Μακάρι να κάνουμε θέλημά μας, το Θέλημα του Θεού. Να μας απασχολεί σε κάθε μας απόφαση, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας έργο, το ερώτημα «Τί θέλει ο Θεός, από εμένα;» Η υπακοή και η εκκοπή του ιδίου θελήματος γεννάει την ταπείνωση, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Ο ταπεινός δέχεται τον άνθρωπό του, τα παιδιά του, τους συνεργάτες, προϊσταμένους και υφισταμένους, τους γείτονες, τους πάντες, όπως είναι: με τα λάθη τους, τις δυσκολίες και ιδιοτροπίες τους. Επίσης αποδέχεται τον εαυτό του, όπως είναι με τα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα που έχει. Και δεν υπερηφανεύεται έναντι των άλλων που δεν έχουν τα δικά του χαρίσματα, ούτε αισθάνεται μειονεκτικά όταν υστερεί, ούτε και ζηλεύει.
Έχει πλήρη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού και ότι επιτρέψει η Αγάπη του Θεού: επιτυχία ή αποτυχία, ευχάριστο ή δυσάρεστο, τα δέχεται όλα με ευχαριστία- χωρίς γκρίνια. Επίσης είναι υποχωρητικός. Ο Άγιος Παϊσιος λέει: «Αν 2 άνθρωποι θέλουν να περάσουν ένα μακρύ ξύλο από μια μικρή πόρτα, πρέπει ο ένας να κάνει πίσω, για να μπει πρώτα ο άλλος, διαφορετικά δεν θα μπορέσουν να περάσουν. Ο άνθρωπος που ξεπερνάει τον εαυτό του, είναι για τα μεγάλα ρεκόρ. Κι ένα από αυτά είναι η διάθεσή του να παραμένει καλή, να είναι ήρεμος, ακόμα κι αν τον προσβάλλουν ή τον λυπήσουν. Αντιμετωπίζει την κατάσταση, μιμούμενος τον Κύριο, με πραότητα.
Λέει ο Άγιος ιωάννης της Κλίμακος για την πραότητα: «Πραότης σημαίνει να προσεύχεσαι ειλικρινώς για τον πλησίον σου, χωρίς να ενοχλήσαι καθόλου από τις ταραχές που σου προξενεί. Είναι το στήριγμα της υπομονής, … η περιοχή του Αγίου Πνεύματος, διότι ο Κύριος λέγει: «Επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον πράον και ησύχιον»; (Ησ. Ξς, 2) Η πραότης είναι κόψιμο του θυμού, μίμησις του Χριστού, ιδιότης των Αγγέλων…». Ο πράος και ταπεινός δεν σκέπτεται την εκδίκηση, δεν θέλει το κακό αυτού που τον έβλαψε, αλλά ακολουθεί το παράδειγμα του Κυρίου μας πάνω στον Σταυρό, που παρά τους πόνους του μαρτυρίου Του, συγχώρεσε τους σταυρωτές Του. Η συγχωρητικότητα, παρακλάδι της ταπείνωσης, δεν είναι ηττοπάθεια, αλλά είναι μεγάλη αρετή, έχει αρχοντιά και συγκινεί τον Θεό. Κι αν δεν υπάρχει από την άλλη μεριά, η συγγνώμη, ας κάνω εγώ την πρώτη κίνηση. Πόσες φορές πρέπει να συγχωρήσουμε; (7; 70Χ7)! Τέλος, η μετάνοια (για τον τρόπο ζωής μας και σκέψης μας, αλλά και για τα λάθη και τις αμαρτίες μας), που συνοδεύεται από πράξεις αλλαγής και όχι μόνο λόγια, προσελκύει περαιτέρω τη Χάρη του Θεού (π.χ.: Αγιος Παΐσιος και πατέρας παιδιού με ανίατο νόσημα). Η μετάνοια σε συνδυασμό με τη εξομολόγηση, κάτω από το πετραχείλι διακριτικού πνευματικού, επιφέρει την ειρήνη και την χαρά στην καρδιά του ανθρώπου.
Ας πλησιάσουμε τον Εσταυρωμένο Κύριο με πνεύμα ταπεινό, με διάθεση αλλαγής. Όχι απλά να προσκυνήσουμε τον Σταυρό του Κυρίου, αλλά να πάρουμε δύναμη από τον Σταυρό του Κυρίου και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Και να αγαπήσουμε τον Σταυρό (όχι μόνο του Κυρίου, αλλά και τον δικό μας) και να θυμηθούμε ότι χωρίς Σταυρό, Ανάσταση δεν έρχεται. Και αν την επιθυμούμε, πρέπει να περάσουμε από τον προσωπικό του Γολγοθά ο καθένας μας… Κι αν αυτά δεν είναι απλά, το ξέρουμε, ότι δίπλα μας στέκει ο Θεός για να μας στηρίξει στη δύσκολη προσπάθεια. Είναι δίπλα για να μας πει (όπως γράφει ο σεβαστός πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος, στο βιβλίο του «Αλήθεια. Ξέρεις ποιός είσαι;») : Γιατί δεν Με καλείς να σε βοηθήσω; Γιατί δεν Με φωνάζεις στο σπίτι σου όταν αρχίζουν οι εκνευρισμοί, οι θυμοί, οι εγωισμοί, τα νεύρα, τα πείσματα, οι φωνές, οι διαπληκτισμοί;
Είναι δίπλα για να μας πει: Πόσο καιρό έχεις να Μου μιλήσεις δια της προσευχής; Πόσο καιρό έχεις ν’ ανοίξεις την Αγία Γραφή ν’ ακούσεις τα Λόγια Μου; Γιατί σταμάτησες να μιλάς στο συγγενή σου, στο γείτονα, στο συνάδελφο; Γιατί δεν προσεύχεσαι γι’ αυτούς; Γιατί δεν Μου ζητάς βοήθεια στις οικογενειακές σου σχέσεις; Ποιός θα σου δώσει υπομονή; Ποιός θα σου αυξήσει την πίστη, ώστε να δεις θαύματα; Μα Ποιός Άλλος; Ο πράος και ταπεινός τη καρδία Ιησούς.
Ας Του δείξουμε απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη στην Πρόνοιά Του και Αυτός θα βρεί τρόπους να μας σώσει.
Ας Του ζητήσουμε κι Αυτός θα θαυματουργήσει.
Ας εμπιστευθούμε σε Εκείνον τη ζωή μας «Πάσα την ζωήν υμών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», «Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει». (22ος ).
Ο πιστός ελπίζει στόν Θεό και πιστεύει ακράδαντα, ότι σαν στοργικός Πατέρας θα του δώσει αυτό, που πραγματικά του χρειάζεται. Γνωρίζει ότι όσα του συμβαίνουν δεν είναι έξω από τη θεία Πρόνοια, γιατί ούτε σπουργίτι δεν πέφτει χωρίς να το επιτρέψει ο Πατέρας μας. Έτσι θα μπορέσουμε να βγούμε από τον εαυτό μας και να κοιτάξουμε πέρα από το δικό μας «σύμπαν». Και θα δούμε τους ενδεείς αδελφούς μας. Και μακάρι να σκύψουμε και ν’ ακουμπήσουμε το πρόβλημά τους… Και τότε που θα έρθει η Χάρη του Θεού στη ζωή μας, η κάθε μέρα θα γίνει συναρπαστική! Κάθε μέρα και μια νέα αρχή! Μια νέα ευκαιρία! Θα ‘ναι μια μοναδική μέρα της ζωής μας, ανεπανάληπτη, μια ευκαιρία για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Ότι επιτρέψει ο Θεός αυτή την ημέρα θα είναι παραχώρησή Του, όχι για να εκνευρισθούμε, πικραθούμε, στενοχωρηθούμε, ταραχθούμε, αλλά για να δοκιμασθεί η πίστη, η υπομονή μας, η αγάπη μας προς όλους.
Σήμερα κάνουμε μια νέα αρχή και αφήνουμε τη σωτηρία μας στα χέρια του Θεού, με την πεποίθηση πως ό,τι κι αν συμβεί είναι εν γνώσει Του και βοηθητικό μέσο σωτηρίας. Δεν θα δώσουμε την ευκαιρία σε κανένα πειρασμό, να μας πληγώσει, να μας βασανίσει, να μας καταρακώσει από το άγχος, την αγωνία, τη στενοχώρια και την απογοήτευση. Έτσι, η ζωή μας γίνεται όμορφη, γιατί ξεπερνάμε το θέλημά μας, τον εαυτό μας, το εγώ μας. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη μάχη και νίκη στη ζωή μας. Και όταν τα ξεπεράσουμε όχι μόνο έχουμε ηρεμία, όχι μόνο το σπίτι μας είναι λιμάνι για εμάς και τα παιδιά μας, όχι μόνο είμαστε ευχάριστοι στους άλλους και η οικογένεια έχει ισορροπία, αλλά ζούμε τον Παράδεισο. Επικρατεί ένα ήρεμο οικογενειακό κλίμα, ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη στις σχέσεις της οικογένειας, συνεργασία και ωραία επικοινωνία. Και τότε γινόμαστε σαν εκείνο το αμέριμνο νεογέννητο που έπλασε ο Θεός και μόλις βγήκε από την κοιλιά της μάνας του, που λέγαμε στην αρχή…
Σας ευχαριστώ… Α.Τ.
Βιβλιογραφία:
«Αλήθεια. Ξέρεις ποιός είσαι;» π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου
«Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας» Γέροντος Θαδδαίου
«Ζωή χωρίς όρια» Νικ Βούισιτς
«Ο ασταμάτητος» Νικ Βούισιτς
Λόγοι σύγχρονων Αγιορειτών Πατέρων