Καλησπέρα σας! Χρόνια πολλά! Καλή και ευλογημένη ας είναι η νέα μας χρονιά!
Μια καινούργια χρονιά ξεκίνησε κιόλας και μαζί της νέες ελπίδες νέες προσδοκίες.
Συχνά πυκνά αναρωτιέμαι: Φτάνουν άραγε οι ευχές μας, για να την κάνουν καλή; Φτάνουν άραγε οι ελπίδες μας, για να την έχουμε κερδίσει, όταν όλα τα μηνύματα ολόγυρα είναι απαισιόδοξα και εξαιρετικά απελπιστικά;;
Δεν είναι η οικονομική κρίση που με προβληματίζει. Δεν είναι η ανεργία. Δεν είναι τα χαράτσια. Οι γονείς μας πέρασαν χειρότερα με πολέμους και όχι μόνο επέζησαν, αλλά ευτύχησαν και δημιούργησαν. Η κάθε λογής ηθική κατρακύλα μου κόβει την ανάσα.
Χριστέ μου πόση κλεψιά!
Χριστέ μου πόσες καταχρήσεις, πόσοι συμβιβασμοί, πόση ανοχή στο κακό, πόση βρομιά!!
Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο. Κάθε μέρα πάμε και πιo κάτω στου κακού τη σκάλα.
Αλλοίμονο. Όλοι μάς γέλασαν φοβερά!
Και εμείς;;;; Μέσα σε αυτήν την καθολική σαπίλα καμαρώνουμε αυτάρεσκα, δεν είμαστε δα ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων…(Λουκ. ιη’ 11). Κουνάμε το κεφάλι ή και το δάχτυλο, δηλώνουμε απερίφραστα, με μια διάθεση εκλεκτισμού ότι είμαστε Χριστιανές Ορθόδοξες.
Είμαστε. Είμαστε ;;
Πότε είμαστε: όταν πηγαίνουμε στην εκκλησία με τα καλά μας ή στην όποια θρησκευτική σύναξη;
Πόσο είμαστε: όσο δεν μας άγγιξε ο πόνος, τα προβλήματα, οι φουρτούνες; Γιατί τότε παίζει το «γιατί σε μένα Θεέ μου, αφού εγώ πάω με το σταυρό στο χέρι…»
Πώς είμαστε: γνήσιοι, χωρίς συμβιβασμούς, ακέραιοι, με την καυτή επιθυμία της αρετής με την λαχτάρα για μια καθαρή ελεύθερη και χαρούμενη ζωή;
Προβληματίζομαι και αυτοελέγχομαι. Είμαι εγώ προσωπικά μια αυθεντική, μια γνήσια, μια σωστή, μια ένθερμη Ορθόδοξη χριστιανή, κάθε στιγμή της ζωής μου; Είμαι; Μια φοβερή ανησυχία με διακατέχει.
Διάβαζα προ ημερών στο διαδίκτυο την πικρή διαπίστωση ενός Έλληνα Ορθόδοξου Ιεράρχη: Αντίο Ελλάδα! Αντίο Αγία Ορθοδοξία! Και τότε συγκλονίστηκα περισσότερο και κατατρόμαξα. Τι λοιπόν, καταθέσαμε κιόλας απαισιόδοξα τα όπλα; Έτσι απλά κουνάμε το μαντήλι στην μάνα μας, στην τροφό μας, στην καρδιά μας, στην Ορθοδοξία; Πού είμαστε όλοι εμείς; Τι κάνουμε όλες εμείς; Μήπως τάχα δεν έχουμε καμία ευθύνη εμείς γι αυτό το χάλι;
Δεν μετείχαμε ενεργά στην κατρακύλα σίγουρα όχι όμως δεν εμπνεύσαμε, δεν πείσαμε για το τίμιο, το δίκαιο, το άγιο, το ιερό, δεν γονατίσαμε αρκετά και δεν ζητήσαμε από καρδιάς την θεία παρέμβαση.
Σε μια Ελλάδα που κάθε γωνιά της είναι ποτισμένη με ποτάμια από αίμα μαρτύρων. Σε μια πατρίδα που οι άγιοι και οι μάρτυρες και οι ήρωες είναι αμέτρητοι. Πως τολμάμε να διανοηθούμε ή να πούμε ή να παραδεχτούμε έτσι απλά αυτό το σπαρακτικό Αντίο Αγία Ορθοδοξία;
Με μια μονοκοντυλιά δεν σβήνεται η διδασκαλία, η εμπειρία, η ζωή, τα μαρτύρια 2014 χρόνων, ότι και αν συμβαίνει γύρω μας, όποια κοσμοχαλασιά κι αν ξέσπασε.
Όχι δεν λέμε αντίο στην Ορθοδοξία μας. Αλλά ψύχραιμα, ήρεμα, νηφάλια προσπαθούμε να βιώσουμε ότι μαθαίναμε όλα αυτά τα χρόνια.
Λέω και ξαναλέω στον ατίθασο εαυτό μου. Ο άνθρωπος που δηλώνει Ορθόδοξος χριστιανός και βιώνει την Ἐν Χριστῷ ζωή, μένει γαλήνιος ακόμα και μέσα στους πειρασμούς, ακόμα και μέσα στις δοκιμασίες και τους διωγμούς. Και μένει γαλήνιος, γιατί έχει βαθειά και γερά θεμέλια, έχει ταπείνωση, έχει μετάνοια, έχει πίστη, έχει ελπίδα στο Θεό.
Λέω και ξαναλέω και σαν αλλοπαρμένη μονολογώ. Αυτός που δηλώνει Ορθόδοξος χριστιανός ξέρει ότι η ζωή πάνω στη γη είναι σαν τη θάλασσα, γεμάτη εκπλήξεις, άλλοτε μπονάτσα και απόλαυση και άλλοτε φουρτούνες και πελώρια κύματα.
Λέω και ξαναλέω στην καθημερινή κουβέντα με τον εαυτό μου. Όποιος δηλώνει Ορθόδοξος χριστιανός ξέρει ότι κάθε σκοτεινή νύχτα την διαδέχεται μια ολόλαμπρη αυγή. Και κάθε πίκρα της Σταύρωσης την περιμένει η χαρά της Ανάστασης.
Λέω ακόμα ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανός με την αγάπη του, με την ανοχή του, με την συγχωρητικότητά του, με την μετάνοια του, μα κυρίως με την ζωή του, υπομένει, ελπίζει, οδηγεί, φωτίζει, Και δεν φοβάται. Δεν φοβάται τίποτα. Ούτε και αυτόν τον θάνατο δεν τον φοβάται.
Αν δεν έτυχε να διαβάσουμε τα γεμάτα πύρινους αγώνες συναξάρια των αγίων, αν δε Θυμόμαστε τα φρικτά μαρτύρια των μαρτύρων της πίστης μας, αν τα θεωρούμε μακρινά και άλλης εποχής, φθάνει σήμερα να ενημερωθούμε από τα έντυπα ή από το διαδίκτυο για το τι γίνεται τώρα στον κόσμο, τώρα, το 2014 την ώρα που εμείς περνάμε ωραία εδώ μέσα.
Καινούργιο Χριστιανικό αίμα ρέει άφθονο. Νέοι νεομάρτυρες αναδεικνύονται κάθε στιγμή και είναι πολλοί και αναρίθμητοι ακόμα και οι μικροί παιδομάρτυρες.
Ναι ο Χριστιανισμός βρίσκεται υπό διωγμό. Ναι οι ουρανοί γέμισαν νέους αγίους.
Διαβάζω από το διαδίκτυο: οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις χριστιανών που δολοφονήθηκαν εξαιτίας της θρησκευτικής τους πίστης σε ολόκληρο τον κόσμο διπλασιάστηκαν το 2013 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, με τη Συρία να μετρά περισσότερα θύματα τη χρονιά που μόλις τέλειωσε, συγκριτικά με το συνολικό παγκόσμιο απολογισμό του 2012, καταγράφει ετήσια έρευνα. Η οργάνωση Open Doors, η οποία υποστηρίζει τους χριστιανούς οι οποίοι υφίστανται διωγμούς σε όλο τον κόσμο, ανακοίνωσε ότι το 2013 κατέγραψε τις δολοφονίες 2.123 «μαρτύρων», ενώ το 2012 ο αριθμός των θανάτων αυτού του είδους ανήλθε στους 1.201.
Ναι αλήθεια είναι η Ορθοδοξία βάλλεται και βάλλεται και διώκεται από τους στυγνούς αιώνιους εχθρούς της. Οι Νέρωνες και οι Διοκλητιανοί έδωσαν την σκυτάλη στους Ισλαμοφασίστες και ο διωγμός καλά κρατεί. Συγγνώμη αλλά αυτό δεν με τρομάζει. Μάλλον ευλογία μου μοιάζει, αφού αναδεικνύει αγίους.
Αυτό που πραγματικά με τρομάζει είναι ότι ο Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία βάλλεται σκληρά εκ των έσω και πιθανόν να έχω και εγώ βάλει το χεράκι μου συνειδητά ή μη.
Θεέ μου, σε πόσα δεν σε πρόδωσα με την καλοβολεμένη αυτάρκειά μου και τον μοιραίο εφησυχασμό μου! Εγώ η καλή Ορθόδοξη Χριστιανή πόσες φορές δεν σε άφησα ανυπεράσπιστο στα χέρια των λύκων, που σε λοιδορούν που σε περιφρονούν που σε υβρίζουν και με τον τρόπο μου πόσες φορές δεν επανέλαβα το οὐκ οἶδα τόν ἂνθρωπο ….
Θεέ μου, πόσες φορές με την ανικανότητά μου ή την αδιάφορη, την χλιαρή μου στάση δεν έγινα ένα με τους διώκτες σου; Πολλές φορές φέρομαι και συμπεριφέρομαι σαν κρυπτοχριστιανή… στην φαινομενικά ελεύθερη Ορθόδοξη πατρίδα μου!!
Μήπως άραγε ευθυγραμμίστηκα με αυτούς που σε αποδιώχνουν από δειλία ή συμφέρον ή κάποιο άλλο φθηνό υπολογισμό; Λέω μήπως εγώ ή εσείς κορεστήκαμε ίσως από τα πολλά Θρησκευτικά;; Ή μήπως κουραστήκαμε;;
Μήπως εγωιστικά υπερβάλλαμε σε γνώσεις και σε ανώφελες τυπολατρίες αδιαφορώντας για την συνεπή Ορθόδοξη ποιότητα της ζωής μας; Μήπως ξεχάσαμε την δύναμη του παραδείγματος ή μήπως χαθήκαμε στα λόγια, στη φιγούρα, στο θεαθήναι; Κάνοντας μόνο μεγάλους σταυρούς;
Όμως ο όποιος αδελφός μας, ο άγνωστος, ο άνεργος, ο πονεμένος, ο πικραμένος μας θέλει δίπλα του ζεστούς, ανθρώπινους και αληθινούς για να καταλάβει τι σημαίνει Ορθόδοξη βιωτή.
Όμως ο όποιος συνάνθρωπός μας, ο χλιαρός, ο αστερέωτος, ο παρασυρμένος ίσως αδελφός μας μάς χρειάζεται δίπλα του να τον στηρίξουμε να βάλουμε πλάτη για εκείνον να τον διδάξουμε « ἒν σιωπῇ».
Όμως ο κάθε εχθρός, ο κάθε πολέμιος της μάνας μας της Ορθοδοξίας χρειάζεται επειγόντως τα σαφή, ήρεμα και εμπεριστατωμένα επιχειρήματα μας χωρίς κραυγές με πειθώ και ανοχή και αγάπη.
Και όλοι, μα όλοι ολόγυρα μας μάς θέλουν δυνατούς, γενναίους, σταθερούς, φλογερούς, συνεπείς και λιονταρόψυχους.
Και ο Θεός;
Αυτός που είναι «χθές καί σήμερα ὁ αὐτός» μάς θέλει πρωτοπαλίκαρα του να τον εμπιστευόμαστε ανεπιφύλακτα, να τον ομολογούμε με παρρησία, όχι με λόγια, αλλά με έργα. Μας το δήλωσε απόλυτα και κατηγορηματικά: «πᾶς ’ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼἐν αὐτῷἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦἐν οὐρανοῖς». Ομολογία με έργα, όχι με λόγια με αντάλλαγμα τον ουρανό.
Χωρίς Χριστό είμαστε μια βρόμικη κηλίδα στον παγκόσμιο χάρτη. Όμως με Εκείνον φιλόστοργο πατέρα, με Εκείνον Αρχηγό της ζωής και του θανάτου, είμαστε δυνατοί, είμαστε ατσάλινοι δεν το βάζουμε κάτω, δεν κλαψουρίζουμε, δεν απελπιζόμαστε. Παλεύουμε ζωντανά και παλικαρίσια με τα όποια κύματα επιτρέψει ο Θεός, προσβλέποντας πάντα στο απάνεμο λιμάνι της προσωπικής μας σωτηρίας.
Αγαπητοί μου,
19 Ιανουαρίου σήμερα, εορτή του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του στύλου και μεγάλου αγωνιστή της Ορθοδοξίας, που στάθηκε παλικάρι μόνος του κόντρα στις πιέσεις στις απειλές και τις ύβρεις των αντιπάλων του και δεν υπέγραψε την ψευτοένωση των Εκκλησιών, που ισοδυναμούσε με εθνική καταστροφή. Μόνος του, ακέραιος, αμετακίνητος, πραγματικά Ορθόδοξος, παράδειγμα φλογερό για όλους μας.
Κλείνοντας, σας ευχαριστώ που μου επιτρέψατε να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου για την νέα χρονιά.
Η ολόθερμη ευχή μου σε όλους: Καλή νέα χρονιά με αντάξιο της βάφτισής μας αγώνα σε οτιδήποτε ήπιο ή δύσκολο, σκληρό ή βασανιστικό μας στείλει ο Θεός. Καλή χρονιά για όλους με ένα βήμα πιο κοντά στην προσωπική μας σωτηρία.
Σας ευχαριστώ.
19/1/2014
Μαρία Τζερμπίνου – Μιχαλακοπούλου