Ο Χρόνος και ο κόσμος της φθοράς.
Η πιο φοβερή κ’ η πιο ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός.
Καλά-καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θέλησαν να την προσδιορίσουν, μάταια προσπάθησαν. Το μυστήριο του Χρόνου απέμεινε ακατανόητο, κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιον τον Χρόνο δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μονάχα από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει απάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ’ αλλάζει.
Τούτος ο υλικός κόσμος είναι το βασίλειο του Χρόνου, που τον κάνει ν’ ανθεί και να μαραίνεται αδιάκοπα. Η φθορά είναι ο σκληρός νόμος που έβαλε απάνω του τούτος ο τύραννος. Μ’ αυτή την άπιαστη αλυσίδα βαστά και τον άνθρωπο, σκλάβο ανήμπορο κάτω από τα πόδια του.
Μόνο μία ελπίδα υπάρχει γι’ αυτόν, να γλιτώσει από τη φθορά: ο Χριστός, ο λυτρωτής, ο καθαριστής της φθοράς.
Εκείνος που πάτησε το θάνατο και που είπε:
«ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται. Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων, εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα!»
Φώτης Κόντογλου
Από το «Μικρόν Εορτολόγιον» (Σελ.16)
των εκδόσεων Ακρίτας